Malbork. Jak magistrat reklamował miasto prawie 30 lat temu? Oto informator przygotowany w czasie trwania pierwszej kadencji Rady Miasta

- Serdecznie witamy w Malborku – czytamy na trzeciej stronie publikacji sprzed lat, czyli oficjalnym informatorze miejskim.
Niżej dwa czarno-białe zdjęcia najważniejszych wówczas osób:Sławomira Grudzińskiego, przewodniczącego Rady Miasta, i Tadeusza Cymańskiego, burmistrza Malborka.

Obydwaj wyjaśniają, po co w ogóle ta 36-stronicowa książeczka została wydana.
- Przekazując do waszych rąk niniejszy informator, mamy nadzieję, iż sięgnie po niego zarówno wielu mieszkańców naszego miasta, jak i przybywających gości. Można w nim znaleźć adresy ważniejszych urzędów, instytucji, zakładów pracy, firm, a także obiektów kultury i hoteli. Liczymy na to, że zawarte w nim informacje ułatwią państwu nawiązanie i rozwój kontaktów z naszym miastem, a tym, którzy je znają, da informację najbardziej aktualną – napisali Sławomir Grudziński i Tadeusz Cymański, wówczas pierwsze osoby w Malborku.

Można było domyślić się, co będzie ich największym powodem do dumy.

Szczególną, unikatową atrakcją naszego miasta jest średniowieczny zamek krzyżacki, największy tego typu w Europie! Do jego zwiedzania zachęcamy gorąco, naprawdę warto! - zachęcali wspólnie przewodniczący rady i burmistrz.

Jest też parę słów o gospodarce i widzianych z perspektywy urzędu kierunkach jej rozwoju.
- Nasze miasto dzięki tej atrakcji (czyli zamku, przyp. red.), a także korzystnemu położeniu geograficznemu posiada szerokie możliwości rozwojowe, w szczególności w dziedzinie turystyki i przetwórstwa rolno-spożywczego (sąsiedztwo Żuław Wiślanych) – podkreślał duet Grudziński-Cymański. - Inwestycje w tych dziedzinach dają gwarancję rentowności. Zapraszamy i życzymy wielu miłych przeżyć, a ludziom biznesu udanych transakcji i kontaktów.

30 lat temu, jak wynika z informatora, Malbork był ważnym węzłem komunikacyjnym. To, co obecnie traktujemy trochę jak przeszkodę, czyli zbyt wąską „krajówkę”, wówczas było atutem.

W przeszłości Malbork znajdował się na ważnej magistrali drogowej i kolejowej, łączącej Berlin z Królewcem – przypominają autorzy publikacji.

Zdecydowanie więcej było wówczas bezpośrednich połączeń kolejowych. Na początku lat 90. można było wsiąść do pociągu i wysiąść nie tylko w Warszawie, Gdańsku czy Olsztynie, ale też w Toruniu czy Małdytach. Do tego, jak podkreślają twórcy informatora, "większość linii kolejowych jest zelektryfikowana".

Nie można się również oprzeć wrażeniu, że wówczas w samym mieście wszystkiego było więcej. Na przykład funkcjonowało 12 samorządowych przedszkoli i tyle samo, co obecnie, 7 szkół podstawowych. Istniała wówczas także Społeczna Szkoła nr 1, dla której samorząd nie był organem prowadzącym.

Do dzisiejszych czasów nie zachowały się niektóre szkoły ponadpodstawowe, choćby Zespół Szkół Zawodowych nr 4 przy ul. 17 Marca. Reformy zmiotły także niektóre placówki kultury. W latach 90. istniały: Młodzieżowy Dom Kultury, Miejski Dom Kultury, Dom Kultury Kolejarza oraz Ognisko Plastyczne. Było również Kino Klubowe, które wielu mieszkańców darzy wielką nostalgią.

Mniej było za to obiektów kultu religijnego. Malbork podzielony był na 4 parafie: Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, św. Jana Chrzciciela, św. Józefa, błogosławionej wówczas, a teraz już św. Urszuli Ledóchowskiej. Funkcjonował również zbór baptystów.

Co ciekawe, były tylko 4 przychodnie zdrowia, do tego rejonowe: przy ul. Słowackiego, na Piaskach, w Kałdowie i przy ul. Konopnickiej. W całym mieście działało raptem 5 aptek. Części z nich już nie ma, jak choćby tej „Pod Filarami” na al. Rodła czy na rogu ul. 17 Marca czy w przychodni na al. Wojska Polskiego. Została apteka przy ul. Jasnej i przy ul. Solskiego.

Ponieważ Malbork „od zawsze” miał aspiracje do bycia miastem turystycznym, w publikacji nie mogło zabraknąć informacji o bazie noclegowej. Do wyboru były wówczas: Dedal przy – uwaga! - ul. Karola Marksa 5, Zbyszko, Zamkowy, wówczas jeszcze przy ul. Hibnera, oraz Sportowy przy ul. Portowej, którą radni wiele lat później przemianowali na ul. Parkową. Działało też, tak jak obecnie, schronisko młodzieżowe.

Niejedna łezka się w oku zakręci na wspomnienia wyniesione z restauracji, kawiarni i pizzerii. Bo większość z nich to już historia. Tym bardziej warto wymienić te, które trafiły do informatora, zachowując oryginalną pisownię nazw: Cafe i restauracja Nad Nogatem - pl. Słowiański, Cafe Zamkowa - ul. Hibnera, Restauracja Gastronom - ul. Mickiewicza, Restauracja Staropolska - ul. Ceglana, Kawiarnia Awis - ul. Głowackiego, Kawiarnia Saga - al. Wojska Polskiego, Kawiarnia Capri - ul. Główna. W publikacji wymienione są też cztery bary: Pizzeria przy ul. Kościuszki, Puchatek na pl. Słowiańskim, Maćko przy ul. Kościuszki i Turystyczny przy ul. Solnej.

Dzisiaj, gdy coraz mniej osób korzysta z telefonów stacjonarnych, zabawnie wyglądają niektóre pozycje w rubryce „Ważne telefony”. Kto pamięta, że wykręcając na tarczy 913 można było uzyskać informację o numerze telefonu koleżanki, wujka czy instytucji? Albo 900. To była „międzymiastowa”, gdzie zamawiało się połączenie, jak sama nazwa wskazuje, między miastami. Było to, zanim powstała automatyczna centrala telefoniczna, a ówczesny Urząd Telekomunikacji mieścił się przy ul. Poczty Gdańskiej.