Tapeta znana od dawna

Tapety stosowano już w starożytności, bowiem ściany okładano w celach dekoracyjnych tkaninami, pergaminem lub skórami. Produkcję na masową skalę rozpoczęto pod koniec XVII wieku, pod wpływem mody na chińską kulturę. Materiał ten był najpopularniejszy w Anglii i Francji, gdzie ok. 1688 r. wyprodukowano tapety gobelinowe. W XVIII wieku tworzono wzory imitujące koronki, fajanse, marmur, przypominające jedwab, brokat.

Tapety są cenione głównie za swoje walory dekoracyjne. Jednak są one czasami także zdrowsze niż inne materiały stosowane na pokrycie ścian. Jeżeli jeszcze 20 lat temu można było mieć zastrzeżenia co do składu klejów do tapet, to obecnie rygorystyczne warunki, jakim muszą podlegać, powodują, że są nie tylko nietoksyczne, ale i bezzapachowe.

Grube tapety poprawiają również akustykę niektórych pomieszczeń, pozbawiając je wrażenia pogłosu, ale nie łudźmy się, iż wygłuszą wszystkie odgłosy. Wytapetowane ściany sprawiają, że pokój wydaje się przytulniejszy i cieplejszy. Dotykając ściany pokrytej tapetą mamy wrażenie, że jest cieplejsza niż pomalowana. Zalecane są one także w mieszkaniach, gdzie przebywają alergicy. Szczególnie w starym budownictwie, gdyż stanowią coś w rodzaju filtru przed pyłkami z kruszących się tynków. Natomiast tapetami na wzmocnionym podkładzie, np. z włókna szklanego, można pokrywać spękane powierzchniowo ściany.

Nowością są tapety na flizelinie. Podkład ten sprawia, że ich układanie jest szybsze i łatwiejsze. Nie trzeba ich smarować klejem i czekać aż namokną, bowiem klejem pokrywamy jedynie ścianę. Tapety na flizelinie są trwalsze i odporniejsze na uszkodzenia.